Noud Maes - Maart 2023, te Weert
Hoewel ik al jaren passie voor sport heb en mezelf op meerdere vlakken lichamelijk uit probeer te dagen, ben ik sinds 2020 fanatiek geworden in de budosport, en beoefen ik zowel jiujitsu als judo. De reden daarvoor ligt eigenlijk erg voor de hand: mijn vriendin Loes Simons is sinds 2014, 4e-dan houdster in allebei deze sporten (en heeft al succesvol een deelexamen afgelegd voor haar 5e dan jiujitsu).
Voor wie nieuw is in de budosport: nadat je een aantal gekleurde banden verdiend hebt, kun je op examen gaan voor zwarte band (1e dan). Als je dan nog meer uitdaging zoekt, kun je ook nog verder groeien binnen de sport en een hogere dan-graad behalen.
Op jonge leeftijd heb ik zelf een tijdje karate gedaan, maar daarvoor verloor ik de interesse naarmate ik mijn puberjaren in ging. Uiteindelijk heb ik altijd het idee gehad terug de verdedigingsport in te gaan, maar dat kwam er simpelweg nooit van.
De prikkel om judo en jiujitsu te beoefenen kwam voort uit de fascinatie voor de foto’s en filmpjes die ik van Loes zag, én een klein incidentje tijdens een hardloopsessie samen met Loes. Ik ga zelf het liefste hardlopen in het bos, en daarbij ontwijk ik de wat kleinere oneffen paadjes niet snel. Voor Loes was dat echter redelijk onbekend terrein. Op een nogal oneven pad keek ik achterom naar Loes om te vragen hoe het ging, en op dat moment zag ik haar voorover vallen. Ik hield mijn adem in, maar tot mijn grote verbazing dook ze meteen in een judorol, en rende ze zonder snelheid te verliezen door. Zoals u zich voor kunt stellen was ik onder de indruk. Ik bij mezelf: iedereen valt vroeg of laat, en zeker wanneer dat op latere leeftijd is kun je maar beter zorgen dat je kunt vallen. Na die hardloop sessie kwam mijn allereerste belofte een keer mee te doen met de sport. Er was wel een kleine uitdaging aan de horizon. Ik zou kort daarna een jaar naar Amerika gaan voor mijn werk.
Gevolgd door de herhaaldelijke beloftes de sport een keer uit te proberen, stapte ik in 2019 samen met Loes voor het eerst de mat op bij de Amador Judo & Jujitsu studios in Livermore California, waar we les kregen van Rory Rebmann (10e dan jiujitsu, 6e dan judo). De les begon met een warming up en het oefenen van vallen op verschillende manieren. Ik kwam er al snel achter dat dit een behoorlijke mate van beheersing en controle over je lichaam vereiste. Dat wist ik meteen te waarderen, en hoewel ik me uiteraard niet liet kennen kreeg mijn lijf toch wel een paar behoorlijke klappen te verduren. Les één: laat je wel kennen, dan kunnen ze je ook helpen met wat er fout gaat. Aangezien Loes slechts een paar weken op bezoek was besloten we het jiujitsu samen verder te gaan beoefenen zodra ik weer terug in Nederland was.
In 2020 kwam ik terug uit Amerika en hervatte mijn baan als assistent professor aan de technische universiteit in Eindhoven. Ik stapte zoals beloofd alweer snel met Loes de mat op bij Life Style Vitae leefstijlclubin Weert. De jiujitsu lessen worden daar verzorgd door Wim van Vorstenbos, de hoogste dangraadhouder van Nederland op dat moment (9e dan jiujitsu, 7e dan judo, 2e dan karate).
Wederom een unieke mogelijkheid om kennis te maken met de sport doormiddel van kennis en kunde op buitengewoon hoog niveau. Kleine kanttekening: we zaten inmiddels wel in coronatijden, dus al snel werden de binnen lessen weer verboden en moesten we buiten in een tent, of onder het viaduct trainen. Dat betekende trainen zonder val-breken, maar dat mocht de pret niet drukken met het diverse portfolio aan lesactiviteiten zoals Wim deze aan kan bieden.
Loes had al vrij snel grootse plannen om mij bij te betrekken bij haar 5e dan examen, want ze zocht nog een partner voor het goshin-jitsu-no-kata: een verzameling goed gedocumenteerde aanvallen en verdedigingstechnieken die je volgens de richtlijnen en met bijbehorende ceremonie uitvoert. Best gedurfd aangezien ikzelf destijds dus nog niet zo lang in de sport zat, maar Loes had er het volste vertrouwen in. We gingen maandenlang fanatiek aan de slag en in december 2021 samen naar haar examen in Wijk bij Duurstede: met succes demonstreerde Loes daar de vier vereiste kata’s.
In 2022 werd Loes zwanger en richting het einde van het jaar zag onze zoon Aaron het eerste daglicht. Je kunt natuurlijk niet voorspellen of je kind de sport die jij beoefent straks gaat waarderen. De grondlegsellen zijn er echter wel wanneer je ouders fanatiek genoeg zijn om een judopakje in babyformaat te kopen, en je daarmee in de handen van Wim van Vorstenbos te drukken vlak voor de jiujitsules.
De toekomst zal leren of Aaron de sport op zal pakken, maar de foto is ongetwijfeld uniek voor later. Voor mezelf heb ik in ieder geval de ambitie om in de komende jaren een zwarte band te halen in beide budosporten.
Noud Maes
